De Haagsche slangenkuil

Politiek Den Haag is een slangenkuil waar mensen rondlopen die het maar al te leuk vinden om jou kapot te zien gaan. Dit zijn de woorden van Caroline van der Plas, frontvrouw van de BBB. Haar conclusie na haar kennismaking met het reilen en zeilen in Den Haag: de politiek is kei- en keihard. Dit is geen verrassing, regelmatig raken politici beschadigd in de strijd, maar het blijft schokkend. Anno 2024 is het klimaat, waarin de belangrijkste besluiten over ons wel en wee worden genomen, immer nog schimmig en grimmig. Geen wonder dat problemen blijven liggen. Willen we de politiek ten goede veranderen, dan zal ook het politieke klimaat, de wijze van omgang met elkaar, moeten verbeteren. Hoe krijgen we dat voor elkaar?

Partij van de Liefde wordt niet alleen opgericht om een lijstje aan beleidswensen gerealiseerd te krijgen. We zijn er ook om de politieke cultuur te veranderen. Niet meer het bloederig rood van de strijd en het schaamrood van verraad op de kaken, maar het warme rood van de liefde. Van strijd naar samenwerking, van wantrouwen naar vertrouwen, van eenzaamheid naar verbinding. We zijn niet alleen voor een liberale ondernemersgeest, maar ook voor een efficiënte bedrijfsvoering aan het Binnenhof. We ijveren niet alleen voor christelijke waarden in de samenleving, we stimuleren ook naastenliefde in de kamer. We zijn niet alleen voor een beter buitenklimaat, ook voor een beter binnenklimaat. Niet alleen voor bestaanszekerheid in de maatschappij, maar ook in de politiek.

Hoe willen we dat bereiken? Allereerst door duidelijk te maken wat liefde is. Liefde is de wens om te verbinden. Samen willen en kunnen optrekken, bijvoorbeeld als de nood aan de man is, zoals nu. Willen we de groeiende berg aan problemen oplossen, dan zullen we de handen ineen moeten slaan. Samenwerken, niet alleen binnen de fractie maar binnen de gehele politiek. Tussen politici, tussen partijen, tussen politiek en ambtenarij, tussen politiek en samenleving. Op alle bestuurslagen en beleidsterreinen moet er bereidheid komen tot samenwerking. Het besef moet doordringen dat we alleen door samen de mouwen op te stropen het tij kunnen keren. Dit betekent overigens niet dat we het altijd eens hoeven te zijn, maar wel dat we met z'n allen vooruit willen en moeten. De intentie moet er zijn.

Bereidheid tot samenwerken stimuleren we door te erkennen dat de nood aan de man is. We gaan bergafwaarts in plaats opwaarts. De schuldenlast groeit, de prijzen rijzen de pan uit, onze vrijheid staat onder druk en onze gezondheid is nog nooit zo slecht geweest. Wie redt het nog zonder pillen? Wie ziet de toekomst nog rooskleurig in? Om die bereidheid vervolgens door te vertalen in concrete stappen moeten politici in samenspraak met burgers een gezamenlijke horizon schetsen, een heldere richting bepalen die we met z'n allen op willen. Duidelijke doelen stellen. Uit dit proces zal blijken dat de meningsverschillen tussen partijen kleiner zijn dan we denken. Meningsverschillen die in het vuur van de strijd worden aangedikt, maar in vredesonderhandelingen overbrugbaar blijken. Wie wil er niet in vrede en veiligheid leven? Wie wil er niet in een fijn huis wonen en een leuke baan hebben? Wie wil niet genieten van een mooie natuur? Wie wil zijn kind niet naar een goede school en fijne sportclub kunnen sturen?

Processen als teambuilding en coachend leiderschap zijn in het bedrijfsleven de normaalste zaak van de wereld. Veel wordt uit de kast gehaald om de organisatie soepel te laten lopen. Zo wordt het werkklimaat verbeterd en de effectiviteit vergroot. Van de kantinemedewerkers tot aan de directie. In Den Haag zijn ze nog niet zover. Daar denken ze het met ouderwets leiderschap, ik weet het beter dus ben ik de baas, nog te kunnen rooien. Dat ze daarmee de kwaliteit van het beleid een slechte dienst bewijzen willen ze niet zien. Dat grote groepen in de samenleving inmiddels hun rug naar Den Haag hebben toegekeerd ook niet. Het slinkende vertrouwen in de politiek is kennelijk geen reden om de zaken anders aan te pakken. Uit niets blijkt dat de alarmerende signalen serieus worden genomen. Ze gaan gewoon door met vechten. Gewonde collega-politici worden opzij gezet (functie elders) en mensen die blut zijn zoeken het zelf maar uit (toeslagenaffaire).

Alleen wij kunnen het tij keren, wij de mensen die mogen stemmen. Steunen we wederom politici die beweren de wijsheid in pacht te hebben, of gaan we politici in het zadel helpen die bereid zijn samen te werken? In de democratie heeft het volk de macht. Laten we die gaan inzetten.

David Goedhart
Politicoloog en Initiatiefnemer Partij van de Liefde